manila gay guy

Here is a sad story of Barako, a married bisexual man who realized how important it is to express one’s love, in words and in actions, before it is too late. I got this via email and thought that maybe we all can learn a lesson from his story. Read on guys.

- o -

I’m 45 yrs. old, gymfit, businessman, married with 2 kids… I just like to share my story to all in the hopes na hindi kayo matulad sa sinapit ko.

It’s hard to be a married bi-man, but in my case, I realized mas mahirap pala ang katayuan ng taong nagmamahal ng tunay sa isang married bi-man. Akala ko walang ganoong lalaki sa mundo, akala ko lahat puro makamundong pagnanasa na panandalian lang. Ngayon ko lang naisip ang kahalagahan niya sa buhay ko at sising-sisi ako nang nawala siya sa buhay ko.

Mahal ko ang family ko, although I spend most of my time on work, in my business at siyempre mingling with other bi-men, until I met GuapitO (di tunay na pangalan bilang respeto ko sa kanya).

At first parausan lang ang tingin ko sa kanya, enjoy ako sa kanya kasi magaling siya magtrabaho sa akin. Ang laki ng age gap namin pero parang balewala iyon sa kanya, alam niyang may family ako at nauunaawan niya ang kalagayan ko at nirerespeto niya ang katayuan ko. Masunurin siya pero minsan pasaway, in a way na naglalambing. Ginagawa niya ang lahat ng gusto ko at minsan higit pa bagay na ikinatutuwa ko. Ako ang laging nasusunod at siya ay wala namang reklamo, pero minsan pakiramdam ko ay sumusobra ako kasi halos most of the time manhid ako sa kanya in a sense na ayokong patulan ang mga emotional na bagay.

Minsan I noticed di siya nagte-text. At first, ok lang sa akin kasi busy naman ako lagi. But I decided to drop by sa place nila after 2 days. That’s the time I found out what happened to him. Nasaksak siya ng holdaper sa caloocan… and he died.

Miss na miss ko na siya. Parang nabawasan ang buhay ko. wala nakong makitang tulad niya. Parang di ko na enjoy buhay ko at kahit ibaling ko ang isipan ko sa iba o sa mga porno na bagay ay hinahanap-hanap ko siya. Alam ko responsibilidad ko sa pamilya ko but I just realized na ito ang tadhana ko — bagay na hindi ko napahalagahan dahil alam kong mawala man ang lahat sa akin ay hindi niya ko iiwan. Sana kahit papaano nabigyan ko rin siya ng pagpapahalaga hindi yung ako na lang lagi ang receive ng receive at inuunawa!

Ngayon I still have my family and my business but now my life is incomplete kasi I realized in the first place puso ko ang tumawag sa kanya, not my mind at naramdaman niya iyon. Sana kahit hindi ko nasabi ay alam niyang kailangan ko ang isang tulad niya.

From: Barako (You may email him at e[dot]tindero[at]yahoo[dot]com)

(Image credits: from syahposheeshg.blogsky.com)

If you liked this post, share it with others via one of the icons below:

              

This entry was posted on Monday, November 27th, 2006 at 5:10 pm and is filed under Love and Dating. You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0 feed. You can leave a response, or trackback from your own site.

 

Possibly Related Entries:

• Afraid of Loving Again
• Tonight I Can Write the Saddest Lines
• Bishonen, a tragic HK gay story
• Big Eden: Lovely, Romantic, Gay
• The Querida
• Way Back Into Love
• Know What You Want
• Measure Your Life in Love